Stel je voor: in elke visverpakking een sensor die ruikt wanneer de vis minder vers begint te worden. Dat gekoppeld aan een sticker die als een toverbal verkleurt, waardoor je precies kan zien wanneer deze vis op moet. Oneindig veel betrouwbaarder en exacter dan een voorgedrukte THT code. Want elk product verschilt en omstandigheden zijn steeds anders. Het kan allemaal al, we hebben de techniek! En het zal enorm schelen in voedselverspilling.
Ik hoorde de eerste resultaten tijdens een Verpakkingscongres met als thema Food Waste, waar ik spreker was. Toch voelt het raar en vooral ook duur. Wat kost zo’n sensor niet?
‘De waanzin ten top’, zeggen we nu nog. Het vervangt immers iets wat wij als mensen bij de geboorte ingebouwd hebben gekregen: een ruikende neus, tien voelende vingers en een paar loerende ogen. Maar we zijn niet meer in de positie om al ons voedsel bij aankoop zelf te keuren. Tenzij we naar de boerenmarkt gaan en een hele goede relatie hebben met slager en visboer. De horecapraktijk is dat de meeste gekochte ingrediënten zijn voorverpakt, met als doel de houdbaarheid ervan te vergroten. Zodat we minder goed voedsel weg hoeven te gooien, hetgeen enorm scheelt in de portemonnee en in CO2 uitstoot. Ook als je daarbij de vervuiling optelt die de verpakking veroorzaakt. Dat blijkt uit wetenschappelijk onderzoek bij het Zweedse onderzoeksinstituut RISE en Wageningen University Research (WUR).
We mopperen terecht(!) op de enorme hoeveelheid verpakkingsmateriaal die wordt gebruikt. Hoe minder hoe beter, maar helemaal niets is ook geen goed idee, want dan bederft de boel te snel en voedsel weggooien geeft véél meer verspilling.
Het blijft een kwestie van zoeken naar evenwicht en naar schonere verpakkingsmaterialen. Die melk moet toch ergens in, of wou je terug naar de romantische melkkan van Vermeer? Dan liever bioverpakkingen van grondstoffen die herbruikbaar zijn.
Slimme vondsten zoals het voordrukken van vouwlijnen op yoghurtpakken, zoals Arla doet, schelen al veel. In elk pak dikke zuivel blijft gemiddeld 12% product achter. Door goed uitknijpen heb je dat verlies niet. Wat dat scheelt op jaarbasis! Ze veranderden tegelijkertijd de uitstraling van het pak: de vervuilende buitenste glanslaag werd weggelaten waardoor het minder glossy werd. Je kan ook zeggen natuurlijker. Een enorme CO2 uitstootbesparing op verpakking, maar die haalt het niet bij het effect van die vouwlijnen!
Wat kunnen we zelf doen? Beter checken bij aankoop. Heb ik die eieren wel echt nodig? De techniek helpt ons daarbij. Er zijn koelingen die op afstand een selfie maken en per whatsapp naar je verstuurt. Terwijl jij op kantoor zit of bij de groothandel staat, check je de voorraad. Geen duur voorraadbeheesstysteem dat consequente invoering vereist.
Kleinere porties en hersluitbare verpakkingen helpen bij het terugdringen van foodwaste, en echt niet alleen bij huisgezinnen. Ook de kleinschalige horeca heeft er baat bij.
En verder? Verse producten zo snel mogelijk verwerken. Wat niet gelijk op gaat, op de ouderwetse manier konfijten, wecken, pickelen, roken, een heerlijk pateetje ervan maken. Hou er vast rekening mee, bij het maken van de kaart. Alles beter dan weggooien. Het scheelt euros en is echt veel beter voor onze planeet. En bij de gast maak je een goede beurt!
En dat snuffeletiket? Toekomstmuziek, maar in de verte hoorbaar. Wat mij betreft klinkt het veelbelovend. THT, weg ermee!
